Herkes o menfur saldırıyı kınarken, o alçakça cinayeti lanetlerken biz de Türklüğümüz ve Müslümanlığımızla aynı duyguları paylaştık. Üzüldük. Kahrolduk. Sanıyorduk ki, onlar da ”“artık onlar ve biz diye ayırım yapmanın sakıncası kalmadı- bizden biri öldürüldüğünde bizim kadar yanacaklar. Bizim kadar kahrolacaklar. Meydana çıkıp bizimle birlikte “Hepimiz Mehmetiz, Hepimiz Türk ve Müslümanız” diye haykıracaklar. O günlerde ortaya çıkanları timsah gözyaşları akıttıklarını söyleyenlere kızmakla hata yaptığımızı çabuk anladık. 13 aslanımız şehit düştüğünde”¦ Hırant öldürüldüğünde yayınlarını kesen, karalar bağlayan ve hüngür hüngür ağlayan Tv kanalları sus pus olduğunda.. 13 yiğidimizin şehit edilmesini dansöz oynatarak kutladıklarında”¦ Şimdi gözlerim yine onları arıyor. Hani o meydanlara çıkanları. Hepimiz Ermeniyiz diye bağıranları”¦ İşte o Ermenileri canım.. O Hırantları”¦ Nerdesiniz? Neden sus pussunuz”¦ Ben söyleyeyim. Yiğitlerimizi, aslanlarımızı şehit eden kanlı PKK örgütünün içinde çok sayıda Ermeni de var. Belki o gün 13 aslanımızı şehit edenlerde ermeniydi. Sizin “Ermeniyiz” dedikleriniz var ya, onlardan işte”¦ ”¦”¦ Sahi niye sus pussunuz? Neden Ermeni konsolosluğu önüne siyah çelenk koyarken görmedik sizi? Neden şehit cenazelerine katılmadınız? Neden kayboldunuz bir anda? Nereye gittiniz? Hepiniz Ermenisiniz biliyorum. Peki kaçınız Türksünüz”¦ Asım ZİYA / 09/10/2007