Nurgül Yeşilçay kimdir?
ilkokul, ortaokul ve lise öğrenimini İzmir’de tamamladı. Ardından Üniversite eğitimi için Eskişehir’e yerleşti. Eskişehir Anadolu Üniversitesinde Tiyatro bölümünü bitirdi. 2002 yılında yayınlanmaya başlayan Asmalı Konak adlı televizyon dizisinde, Özcan Deniz ile beraber başrol oynadı. Dizi sayesinde tüm Türkiye tarafından tanınmaya başladı. 2006’da eşi Cem Özer ile beraber ”Sen Olmasaydın” isimli tiyatro gösterisinde yer aldı.
2004 yılında Ömür Atay’ın yönetmenliğini yaptığı, Anlat İstanbul isimli filmde ”Uyuyan Güzel Saliha” karakterini canlandırdı. 2007 yapımı Adem’in Trenleri filminde sergilediği oyunculuk ile En İyi Kadın Oyuncu ödülünün sahibi oldu. Ünlü sanatçı son olarak 2014 yılında ”Paramparça” adlı dizide erkan petekkaya ile beraber başrol oyunculuğunu paylaştı.
Doğum Yeri (Nereli)
Afyon, Türkiye
Sevgilisi
Cem Özer (2004-2010) Ünlü sinema ve tiyatro sanatçısıyla yaklaşık altı yıl evli kaldı. Çiftin bu evlilikten Cemre ve Nejat adında iki çocuğu oldu.
Nurgül Yeşilçay'ın Kendi Kaleminden Hayatı
1976 yılında izmir’de doğmuşum ama babamın Afyon fanatikliği yüzünden nüfus kağıdımda doğum yerim Afyon olarak geçer.
Ve hayatım boyunca sadece bir kere gittiğim Afyon’lu oluveririm.
iki tane ablamdan öğrendiğim en iyi şey okuma yazmadır.
4 yaşındayken okuma, yazma, çarpım tablosu ve bilimum matematik işlemlerini öğrenmiştim.
Bundan dolayı ilkokul birinci sınıfı okumadan ikinci sınıfa geçtim (aslında üçe geçecektim ama minyon olduğum için babam istemedi.)
O yaşlardaki birisinin noktalama işaretlerini bile doğru kullanarak yazabiliyor olması şaşkınlıkla karşılanmıştı.
ilk taklit denemem “Bakkal ismail Amca”ydı.
Alt dudağı aşağı sarkıtarak konuşursan her evcilik oyununun içine ismail Amca’yı koyabilirdin o zamanlar.
12 Eylül öncesi evimizi 3 kişiyle paylaşıyorduk. Birisi kızdı.
Ortadan ayrılmış uzun güzel saçları ve kocaman fotoğraf makinesi vardı.
Onunla bizim fotoğraflarımızı çekerdi. Onlara herkes “anarşikler” derdi.
Sonra bu anarşiklerin erkek olanlarından birini damın üstünde polis öldürdü.
Son sözü “ah anam!” oldu.(Ve bir yerlerde bi ananın canı yandı.)
Biz hiçbi’şey olmamış gibi patates yemeğe devam ettik.
Elektriklerin bol bol kesildiği, babamın karanlıkta bize masal anlattığı dönemlerdi. “Keçi Kız”ı çok severdik.
Keşke şimdi de hatırlasa babam, keşke ben de hatırlasam da ışıkları söndürüp oğlum Nejat’ a Keçi Kızı anlatsam.
ilkokul 3. sınıfta girdiğim ‘barış’ konulu bir resim yarışmasında 3. oldum.
Ödül olarak fotoğraf makinesi verdiler. Böylelikle resme bi’ süre ara vermek zorunda kaldım.
ilkokul çağlarında en çok ‘noolur beş Dakka daha’ derdim. Her Sabah uyanırken ve her akşam oyundan koparken.
Ortaokul 1. sınıfın ilk dönemleri, sınıf başkanı seçimlerinde, sınıf başkanı olmak için bütün sınıf parmak kaldırıp, bir tek ben kaldırmadığım için sınıf başkanı oldum. Ama beceremediğim için ikinci dönem değiştirildim. (Hiçbir zaman iktidarı eline geçiren insan rolü oynayamadım çünkü.)
Lise dönemlerinde bir süre izcilik yaptıktan sonra oymak başı oldum. Tam o dönemde Erzincan depremi oldu.
Biz yardım etmek için 8 kişilik bi grup olay yerine gittik.
Türkiye’nin çok önemli bi gerçeğini, yaşanan sefaleti birebir yerinde görmek çok acı ve üzücüydü.
Bir gün okuldan eve gelirken gördüğüm bi tabela beni içeri taşıdı. içerde bi ressam ve resim öğrencileri vardı.
“Ben de resim yapıyorum benimle de ilgilenir misiniz” diye sordum ressama, o da “resimlerini getir bi bakayım” dedi.
Götürdüm, beğendi ve çırak olarak işe başladım. Lise döneminde 3 yıl boyunca gittim.
Rakısını, boyasını, fırçasını, bezini ben alıyordum; karşılığında resim yapıp, pek çok önemli sanat kitabını ödünç alıyor; ve sanatçıları öğreniyordum, anlıyordum da. Anlamadığım tek şey “Burası Türkiye” yazan küçük bi kağıttı.
Ne demek olduğunu sorduğumda “ilerde anlarsın” demişti. Anladım.
ilk aşk acısı bir ay boyunca yemek yememek, ağlamak, ağlamak ve ağlamaktı.
insan ilk aşık olduğu kişiyle evlenip çoluk çocuk yapmak istiyor. Ama iyi ki bunlar son aşık olduğuna nasip oluyor.
Aradakilerdeyse konuşurken o raddeye gelmek bile “Ah Belinda” sendromu yaratıyor.
Önemsiz platonik bir tiyatrocu yüzünden girdiğim önemli bir okuldu “Eskişehir Anadolu Üniversitesi Devlet Konservatuarı Tiyatro Ana Sanat Dalı Oyunculuk Bölümü”. Çok konuşan, her ortamda dikkat çekmeye çalışan, bol içki tüketen farklı bir ‘klan’la karşı karşıyaydım.
Önce garipsediğim bu klana zaman zaman uydum, zaman zaman dışlandım. Ve belki üç beş kuruş kazanırım diye girdiğim “ikinci Bahar” dizisinde önemli rollerden birini oynayarak, aslında okuldaki ölüm fermanımı imzaladım.
Ama yılmadım 6 yıl süren bir maceradan sonra üniversite hayatım Eskişehir’den, içinde diploma olan bir koliyle istanbul’a taşındı.
Bir gün, üniversitedeyken hiç öleceğini düşünmediğimden hep hoyratça davrandığım -bu aralar en çok özlediğim- kişiden şaşırtıcı bir telefon aldım. Annem ilk kez bir yerlerinin ağrıdığını söylüyordu.
Size biraz annemi anlatmam gerekiyor: Annem çok iyi niyetli, güvercinlerle, köpeklerle, kedilerle konuşan, rüzgarı dinleyen, gururlu, babama çok aşık, hükümet gibi bi kadındı. Ve asla şikayet etmezdi.
ilk defa bana bi yerlerinin ağrıdığını söylediğinde o yüzden çok şaşırdım ve okuldan izin istedim. Tabii ki vermediler. (Birilerinin birşeyleri anlaması için bazen kurban vermek gerekir)
Haberi almakta gecikmedim.Bir hafta sonra okuldan içeri girdiğimde herkesin yüzünde abartı bir iyimserlik, kötü gün dostu görünme hali vardı ve başım sağolsundu. Hala sağ. Başım.
“ ikinci Bahar”, “hayatımın şansı”. Ama Türkan Şoray, Şener Şen, Uğur Yücel gibi isimlerle çalışınca bir yandan “cool” gözükmeye çalışıp, bir yandan çaresizlik içinde abuk subuk şeyler yapıp, bildiğim her şeyi birbirine dolayıp ‘nerden bulduk bu kızı’ izlenimi yaratmakta gecikmedim. Neyse ki toparladım da bu günlere gelebildim.
Hani eski Türk filmlerinde esas kız ünlü olma yolunda tam küçük bir adım atmıştır ki ünlü bir prodüktörle tanışır ve fonda müzik çalarken sabit kameranın önüne plak kapakları, film afişleri, gazete küpürlerinin yüzlercesi yağar.
Ve şehrin dört bir yanında asılı olan esas kızın bol makyajlı billboardlarının önünde avare avare dolaşan esas oğlanı görürüz…
Neyse ki benim esas oğlan olmasa bile esas adamım yanıbaşımda.
O plak kapaklarını, gazete küpürlerini, film afişlerini ise zaten biliyorsunuz.