Bir zaman bir ormanda, Öküzler yaşıyordu. Aslanlar öküzlerin, Peşinden koşuyordu”¦ Ama aslanlar zayıf, Öküzlerse semizdi”¦ Aslanlar aylar boyu, Öküzleri hep süzdü. Bir gün geldi aslanlar, Öküzlerin yanına, “Biz öküzü severiz, Dokunmayız canına, Lakin şu sarı öküz, Gözümüze batıyor, O öküzü gördükçe, Bizde şafak atıyor. Sarı öküzü verin, Sizinle dost olalım, Sadece bu gün değil, Her zaman dost kalalım.” Akılsızdı öküzler, Aslanlara kanmıştı, Sarı öküzü verip, Kurtuluruz sanmıştı”¦ Aslanlar çok kurnazca, Siyaset yapıyordu, Her hafta öküzlerin, Birini kapıyordu. Sonra ala öküzü, Atmışlardı önüne, Aslanlar da öküzü, Yiyip gitti inine”¦ Her gün böyle birini, Aslanlara verdiler.. Azaldılar gittikçe, Yarınlara erdiler”¦ Derken bir gün aslanlar, Bir tümseğe çıktılar, Öküzlere yüksekten, Muzip muzip baktılar”¦ Dediler dostluk bitti, Niyetimiz şudur ki, Artık her gün isteriz, Haftada bir nedir ki”¦ Öküzler boyun büküp, Çekildiler geriye, Yaşlı öküz seslendi, Çaresiz bu sürüye”¦ “Ağlamayın boşuna, Ne etiysek biz ettik, Savaşı sarı öküz, Gittiği gün kaybettik.” Sahi, kim aslan, kim öküz... Bilen var mı?