ÇOCUK VE AĞAÇ * Çocuk, uzattı ellerini yalnız ağaca, Sordu, “derdi, kederi neydi acaba”. Niçin böyle üzgün ve durgunsun, Betin benzin solmuş, yorgunsun? ' Ellerinden tutarak, ağladı ağaç, “Bu bedenim korunmaya muhtaç, Bak, arkadaşlarımı aldılar bir bir, Bilir misin sen, yalnızlık nedir? ” Çocuk, bağrına bastı ağacı sararak, Tir tir titreyen kâlp atışlarını duyarak. Çok hazin bir tabloydu bu yaşanan, Yağmur gibi gözyaşıydı boşanan. Çocuğu aldı derin bir düşünce, Ne yapılacaktı en son ağaç bitince. Anlamsızdı, niçin kesmişlerdi ağaçları, Elsiz, ayaksız ağaçların neydi suçları. Gözyaşlarını silerek tekrar sarıldı, Ağaçları hiçe sayanlara darıldı. Bencillerin hırsı yüzündendi bunlar, “Dur” deyin bunlara, vicdanlı insanlar. Çocuk ağaca, daha kuvvetli sarıldı, Öyle bir haykırdı, sanki gök yarıldı: “Yeryüzündeki her ağaç, her ağaç, Hepsi de, hepsi de korunmaya muhtaç.” Ahmet SANDAL Not: *Bu şiirin yazılmasına Oğlum Abdurrahman Taha'nın, daha iki yaşında iken Orman Lojmanları bahçesindeki bir ağaç fidanının gövdesine sarılarak sanki onu koruyormuş gibi tutunması vesile olmuştur. Oğlum ağaç fidanına iki eliyle sarılmış haldeyken resmini çektim. Daha sonra o resme bakarak bu şiiri yazdım.