Bu cümlenin içerisin de çok manalar gizlidir. Mesela…
Cesur, yürekli, Vatan’ı için kendi canını seve seve verebilen, bir halkın manasıdır.
Kadınlarının peçesine el uzatan gavura, tek başına korkusuzca taaruz edebilen Sütçü İmam’ın manasıdır.
Ulu Cami’de Rıdvan Hoca, ‘’Kalesin de, bayrağı dalgalanmayan ülkede, Cuma Namazı kılınmaz’’ diyen cengaverin manasıdır.
Elinde sapanı, sopası, taşı, tırpanıyla ‘’Milli Müdafa’’ için, özgürlük mücadelesi veren direnişin manasıdır.
Kendisini Türk sayan, Türklüğüne söz söyletmeyen, Türklüğün manasıdır.
Milli Mücadeleye katılmayan tek fert bile olmayan, ‘’İstiklal Madalyası’’ olan kahramanın manasıdır.
Kısacası; dinin, bayrağın, vatanın, imanın, korkusuzluğun, özgürlüğün manasıdır.
12 Şubat 1920’de düşman bir kez daha anlamıştır ki, ellerinde son sistem silahlar olmadığı halde; yüreklerini, canlarını ortaya koyan, barut kokusunu şehadet kokusuyla eşleştiren, göğsünde iman ateşiyle, korkusuzca mücadele eden K.Maraş halkı, yenilmez birer Sütçü İmam’dırlar.
Vatansız, bayraksız kalmaktansa, ölümü, şehadet şerbetini yeğler, kanının son damlasına kadar, düşmana gülzar etmeyen birer vatanseverdirler.
Onlar, asla geri dönmeyi düşünmediler. Ölüm, onlar için birer başlangıçtı.
Evet, bu hafta 12 Şubat… Milli Mücadele’nin, Kuva-yi Milliye’nin şah damarı, K.Maraş’ımızın düşman işgalinden kurtuluşu.
Şehadet şerbetini içip, bizlere bu Vatan toprağını hediye eden şehitlerimizin ‘’ruh-u şad’’ olsun. Allah mekanlarını cennet eylesin. Vatanımızı milletimizi böyle kahpece saldırılardan korusun. Kaleme aldığım şiirimle, yazıma son verip: ’’Maraş bize mezar olmadan, düşmana gülzar olmaz diyorum.’’
YA İSTİKLAL! YA ÖLÜM!
Maraş’ı sarsa da düşmanın ağı,
Uzunolukta sorsunlar bizi.
İman ateşi yaktı, her yeri,
Ulu Cami’de tanısınlar bizi.
Hiçbir ülkede yoktur emsali,
Her karış toprağı, şehadet kanı
İnsan kemiklerinden kuleler oluştu
Barut kokusu neylesin şehidi.
